“Het designveld zit verknoopt in een onduurzaam wereldbeeld. Een verouderd beeld van de wereld dat groei en vooruitgang voorop stelt, en de negatieve gevolgen van extreem kapitalisme en overconsumptie nog teveel blijft vergoelijken. Bruno Latour merkt op dat er nood is aan het in kaart brengen van de controverses en tegengestelde belangen waardoor een object wordt omringd, het designveld moet manieren vinden om complexiteit te ‘tekenen’. Hij gebruikt die term tekenen, ‘drawing’, in de betekenis van ‘bijeentrekken’, samenbrengen. Technologie-, kunst- en design-wetenschappers mogen dan wel benadrukken dat objecten complexe samengestelde assemblages zijn, maar vreemd genoeg is er geen geschiedenis “van de verbeelding van wat een ding is in al haar complexiteit.” Voordat we die geschiedenis kunnen gaan schrijven, moeten we eerst ons perspectief verschuiven. Door de context van dynamieken, relaties en afhankelijkheden die rond een object geproduceerd worden centraal te stellen, stel je de relatie met de wereld centraal.”
“The Open Design Course expresses a social friction that exists between migration as a result of geo-political conflicts on the one hand and a system that is not adapted to dealing with their consequences on the other. A form of ‘world-making’ (worlding): reorienting the world by articulating it differently and linking action to it. The Open Design Course draws its strength from putting context and complexity first. It creates a precedent that can serve as an example, a reference, a prototype and a model on which to build.”
